மரத்தின் பாடல்

ஆதிக்குடி நான்.

என் நிறமூர்த்தத்தில் பதிந்திருக்கிறது
பிரபஞ்சத்தின் இரகசியக் கோடுகள்
கிளைபரப்பும் இலைகளில்
மண்ணின் சாறு கலந்திருக்க
ஆகாயம் நோக்கி நிமிர்ந்து
காற்றுக்குக் கையசைக்கும்
விரல்களில் விழித்திருக்கிறது
அந்த விசித்திர உண்மை.

பூவின் வாசத்தை
குப்பிப் பூக்களில் அடைத்து வைத்து
தேனீக்களை விருந்துக்கழைக்கிறேன்
மனிதர்க்கு ஒழித்து தேனை
குருவிகளுக்கும் பகிர்ந்தளிக்கிறேன்.
பூப்பூத்து காய்காய்த்து
பழங்களைத் தின்னக் கொடுக்கையில்
பறவைகளுக்குத் தாயாகிறேன்.
அவைகள் விசிறிச் செல்லும் எச்சங்களில்
என் விருட்சங்களாகும் சூட்சுமம் ஒளிந்திருக்க
திமிர்த்து நிமிர்கிறேன்.
இதுவே நானெனெ நிமிர்ந்து நிற்கிறேன்.

வேறென்ன? யாதொன்றும் நானறியேன்
வேறொன்றும் யானறியேன்.
எனினும் ஏன்
வெட்டி வீழ்த்தினாய் என்னை?

முள்ளிவாய்க்காலில்
முடிந்து போன என் தேசமே......

பொறுத்திரு
சூட்சுமத்தின் இரகசியமென
நீருக்கும் விதைக்கும் நேரத்துக்கும்
நேரப்பட்டிருக்கிறது ஒரு  சந்திப்பு.
பறவை சுமந்த என் விருட்சம்
வீழ்ந்து பெருகும் அந் நாளில்
நான் ஒரு பெரும்
வினையெனவே எழுவேன்.
பெரும் வினையெனவே எழுவேன்

அப்போது என் மண்ணில் வேரூன்றி
சாறுறிஞ்சி மேலேறி
ஆகாயம் நோக்கி நிமிர்ந்து
பிரபஞ்சத்தின் இரகசியக் கோடுகள்
கலந்திருக்கும் அந்த
ஆதி வண்ணத்தின் சாயலில்
கையசைக்கும் இலை மீது
காற்றைப் பிடித்து எழுதுவேன்
வினையெனவே எழுந்தேனென்ற
அந்த ரகசிய  பாடல் ஒன்றை

அதன் பிறகு

பூத்துக் குலுங்குமென் வாழ்வு
மகரந்தங்கள் பிரிந்து பெருக.....

- யசோதா.பத்மநாதன் -
22.5.20.

( பதினொரு வருடங்களுக்கு முன் இம்மாதம் முள்ளிவாய்க்காலில் பெருகி ஓடிய  மரணங்களுக்கும் இழப்புகளுக்கும் இரத்தத்திற்கும் கண்ணீருக்கும்  ஓங்கி ஒலித்த ஒப்பாரிகளுக்கும் பெருமூச்சுக்களுக்குமாக......
அவற்றை நினைவுகளில் ஏந்தி...