நம்பிக்கை

எங்கும் சோகம்,அவலம்,பீதி,ஓலம்.......

ஈழத்தின் சோகம் உலக எல்லை வரைப் பரந்திருக்கும் தமிழர்களின் மனங்களிலும் பாரிய பாரமாய்க் கனக்கிறது.வீதியில் 2 தமிழர்கள் சந்தித்தால் கேட்கும் முதல் கேள்வி "ஊர் புதினம் ஏதாவது தெரியுமோ?",வேலையில் 2 தமிழர்கள் சந்தித்தால் கேட்கின்ற முதல் கேள்வி,"நெற்றில நியூஸ் பாத்தனீங்களோ? என்ன லேற்றஸ்ட்?"தோழிகள் தொலை பேசி எடுத்தால் கேட்கும் முதல் கேள்வி,"ஊரில உங்கட ஆக்கள் சுகமோ?"அக்காள் கதைத்தால் கேட்பது "என்னவாமடி நடக்கப் போகுது?" தங்கை பதட்டத்தோடு உலகின் ஒரு மூலையில் இருந்து தொலைபேசி எடுத்துக் கேட்பாள்,"அக்கா,எங்கட ஆக்கள் எல்லாம் என்ன பாடோ தெரியாது."களைத்துப் போய் வேலையால் வீடு வந்தால் வயதான பெற்றோர்,வானொலிகளிலும் பத்திரிகைகளிலும் வராத நம்பிக்கை மிகுந்த சொற்களை விழிகளில் தேக்கி,"பிள்ளை உந்த கொம்பியூட்டரில ஏதாவது கடசியாப் போட்டிருப்பங்கள் ஒருக்காப் பாத்துச் சொல்லுறியே" கெஞ்சும் இந்த விழிகளுக்கு எல்லாம் என்ன நம்பிக்கையை நான் தர?

எங்கும் அவலத்தின் ஓலம்!மரணத்தின் வாடை!ஆதரவு தேடி அலையும் கரங்கள்!உணவும் மாற்றுடையும் மருந்தும் நிற்க நிழலும் இல்லா நிலை! உலகின் புறக்கணிப்புகள்! எட்டாத தூரத்தில் நாங்கள்! என் இனமே!.... என் சனமே!.........

நம்பிக்கை இன்னும் மீதமிருக்கிறதோ? வ.ஜ.ஜெ.ஜெயபாலன் கவிதை ஒன்று.

நம்பிக்கை


துனை பிரிந்த குயிலொன்றின்
சோகம் போல
மெல்ல மெல்ல
கசிகிறது ஆற்று வெள்ளம்.

காற்றாடும் நாணலிடை
மூச்சுத் திணறி
முக்குளிக்கும் விரால் மீன்கள்.

ஒரு கோடை மாலைப் பொழுது அது.
என்னருகே
வெம்மணலில்
ஆலம் பழக் கோதும்
ஜந்தாறு சிறு வித்தும்
காய்ந்து கிடக்கக் காண்கிறேன்.

என்றாலும்,
எங்கோ வெகு தொலைவில்
இனிய குரல்எடுத்து
மாரி தன்னைப் பாடுகிறான்
வன்னிச் சிறான் ஒருவன்.

வேளை பிறக்கும் என்று நம்பிக்கை கொள்வோம்.

என் இனமே.....என் சனமே.....