ஈன்ற பொழுதிலும் பெரிதுவக்கும்..........

குழந்தைகளைப் பற்றி பதிவு போட்டபின் அவர்களது உலகத்தினை விட்டு வருதல் மிகக் கடினமாக இருக்கிறது.அவர்கள் பற்றிய நினைவுகளொன்று மாறி ஒன்று வந்து கொண்டே இருக்கிறன.(நினைவில் நிற்க வேண்டிய பல விடயங்கள் நினைவில் நிற்பதில்லை என்பது கவனிக்க வேண்டிய இன்னோரு விடயம்)பெற்றோர் பெரிதுவந்த சில விடயங்களை இன்று உங்களோடு பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.அவர்களது உலகம் எவ்வளவு பரிசுத்தமாக இருக்கிறது என்பது என்னை இன்னும் ஆச்சரியப் படுத்திக் கொண்டுதான் இருக்கிறது!

ஒருமுறை பிறந்த நாள் ஒன்று கூடலின் போது அம்மம்மா பேத்தியை மடியில் வைத்திருந்தார்.பேத்தி, அம்மம்மாவின் கழுத்து மாலையை மிகவும் விருப்போடு விளையாடிக்கொண்டிருந்தார்.அம்மம்மா பேத்தியிடம், "நான் இறந்த பின் இந்த முத்து மாலையை நீ எடுத்துக் கொள்" என்றார். உடனே பேத்தி கேட்டாள்,"நீங்கள் எப்ப அம்மம்மா இறப்பீங்கள்"

ஒரு மலேசியத் தாயார், எனது காரியாலயத் தோழி,எப்போதும் அவருக்கு அவரது 2வது மகனை இட்டு கவலை.மூத்த மகன் பாடசாலைக் கல்வியில் மிகவும் கெட்டிக்காரன்.ஆனால் 2 வது மகனுக்கு பாடசாலைக் கல்வியில் சற்றேனும் நாட்டமில்லை.ஆனால் தாயாருக்கு உதவி செய்வதிலும்,நண்பர்களோடும் அண்ணனோடும் பொருட்களைப் பகிர்ந்து கொள்வதிலும் விளையாட்டுக்களிலும் மிகுந்த பெருந்தன்மை நடந்து கொள்வானாம்.மகன் கல்வியில் நாட்டமில்லாது இருப்பதை இட்டு கவலை கொண்ட தாயார்,ஒரு நாள் " மகனே நீ வளர்ந்து என்னவாக வரப்போகிறாய்" என்று கேட்டார்.உடனே மகன் தயங்காது பதிலளித்தான். "அம்மா, நான் குப்பை லொறி றைவராக வரப்போகிறேன்" (இங்குள்ள குப்பைகளை ஏற்றிச் செல்லும் லொறிகள் விசித்திரத் தோற்றம் உள்ளதாக இருக்கும்)

இதனை எழுதும் போது என் வட இந்தியத் தோழி தன் பிள்ளைகளைப் பற்றிக் கூறியதை கூறாமல் இருக்க முடியாது. அவரது 3 வயது மகள் ஒரு முறை விழுந்து விட்டாள். உடனே தாயார் தூக்கி நோ பட்ட இடத்தை வருடிக் கொஞ்சி விட்டு "பிள்ளைக்கு இனி மாறி விடும்" என்று சொன்னவுடன் அவர் அழுகையை நிறுத்திக் கொண்டாராம்.இது நடந்து சில நாட்களின் பின்னர் அவரின் கணவரின் தம்பி மோட்டார் சயிக்கிளால் விழுந்து காயப்பட்டு தம் வீட்டுக்கு வந்தாராம்.மகள் தாயாரின் சட்டையை இழுத்துக் கொண்டு வந்து அவரின் முன் நிறுத்தி விட்டு சொன்னாளாம்." அவரது காயப்பட்ட இடங்களைக் கொஞ்சுங்கள் அம்மா.அவருக்கு மாறிவிடும்"

அவர்கள் அவுஸ்திரேலியாவுக்கு வந்த புதிதில் ஒரு மேல் தளத் தொடர் மாடிக் குடியிருப்பில்
வாழ்ந்து வந்தனராம்.அதன் பலகணி வழியாகப் பார்த்தால் பூந்தோட்டங்களால் நிறைந்த இடு காடு தெரியுமாம்.பலர் வருவதும் போவதும் இடு காட்டில் தினசரி நடக்கும். அக்குழந்தை மனதில் அது பூங்கா என்று தோன்றிற்றோ என்னவோ ஒரு நாள் கேட்டானாம்,"நாங்கள் எப்பம்மா அங்கு போவது?"

இந்தியாவில் அவர்கள் இருந்த போது அவரது அக்காவின் குடும்பத்தினர்- மிகவும் வசதியாக இருந்தார்கள்.தந்தை இரானுவத்தில் பெரிய பதவி வகித்தவர்.விடுமுறை நாள் ஒன்றில் வீட்டுக்கு வந்திருந்தாராம்.இரவு நேரம். தாயார் சமையல் அறையில் சப்பாத்தி தட்டிக் கொண்டிருந்தார். அருகில் உதவி செய்யும் பையன் மா உருண்டைகளைச் செய்து சப்பாத்தி செய்ய உதவிக் கொண்டு இருந்தானாம்.ரீ.வி. பார்த்துக் கொண்டிருந்த தந்தை மகனை அழைத்து "மகனே, நீ என்னவாக வர விரும்புகிறாய்" என்று கேட்டார். அதற்கு மகன்,"நான் சப்பாத்தி உருண்டைகளை அந்தப் பையனைப்போல் செய்து கொண்டிருக்கப் போகிறேன்"என்று பதிலளித்தான்.

இதனை எழுதும் போது,மங்கையர் மலர் என்று நினைக்கிறேன், சஞ்சிகையில் பார்த்த சில விடயங்களும் ஞாபகத்தில் வருகின்றன.மகள், ஒரு நாள் காலை கோலம் போடும் போது வாசல் படியில் வந்தமர்ந்தாளாம். படியில் இருக்காதே, வாசல் படியில் சாமி இருக்கிறது என்று சொல்ல, மகள் சொன்னாள்,"நான் சாமியின் மடியில் தானம்மா உட்கார்ந்திருக்கின்றேன்".எவ்வளவு அழகான பதில் இல்லையா?